Şükrü Günbulut ,İstanbul’a
Ankara’dan bağlamasıyla gelmişti. Veysel tarzı tane tane çalardı.
O kadar içten, o kadar duyan ve duyuran bir edası vardı
ki,
“Şükrü” dedim, "Sen “Ağ Gül”ü Aşık Veysel’den bile daha
derinimize işliyorsun. Ağ Gül’ün içlenme ustası
sensin."
********
Daha çocuktum, 1950’lerin başlarıydı. İlk kez Remzi
ağabeylerden dinlemiştim.
Remzi Yılmaz
ağabey İliç Kuruçay’lıdır; Mustafa Sarıgül’ün köylüsü.
Bizim de akrabamızdır, Adıgüzel Ağa soyundandır.
Bizim de akrabamızdır, Adıgüzel Ağa soyundandır.
Ve aynı zamanda amcam Sami Perinçek’in kayınbiraderi,
Prof. Dr. Doğan Perinçek, Gülnaz ve Civan Perinçek’in dayılarıdır. Gönül
insanıydı.
O geceden beri sesi bende uçsuz bucaksızlara yana yana gitmektedir:
“Ağ gül seni cemekânda görmüşler, ağ gülüm, gülüm…”
O geceden beri sesi bende uçsuz bucaksızlara yana yana gitmektedir:
“Ağ gül seni cemekânda görmüşler, ağ gülüm, gülüm…”
********
Âşık Veysel’den de
dinlemişimdir. Gurur duyarım, büyüğümüzdü ve dostumuzdur.
Ankara’ya gelince konuğumuz olurdu. O doyulmaz muhabbetlerde tane tane
söylerdi:
“Ürüyamda seni bana vermişler, ağ gülüm, gülüm…” Birbirini sevip de kavuşamayanların yüreklerindeki yangındı.
“Ürüyamda seni bana vermişler, ağ gülüm, gülüm…” Birbirini sevip de kavuşamayanların yüreklerindeki yangındı.
********
Gündüz Tüfekçi Ağabeyimden de,
hep dinlemişizdir:
“Acı poyraz gibi deli esmedim, ağ gülüm, gülüm…”Bağlamanın ustasıdır. Türkülerle yaşamayı ondan öğrendim, selam olsun.
“Acı poyraz gibi deli esmedim, ağ gülüm, gülüm…”Bağlamanın ustasıdır. Türkülerle yaşamayı ondan öğrendim, selam olsun.
********
Bir de Ağah Tüfekçi ve
Sadık Perinçek’ten.
********
Şair, eski Vezirköprü Kaymakamı,
can dostum, Erdoğan Alkan da Ağ
Gül’ü çok güzel okur. Tezenesi, Âşık Veysel tezenesidir. Şarkışla ocağından
yetişmiştir:“Ben yârimden umudumu kesmeden ağ gülüm, gülüm…”Kaderine küsmüş, ama umutları kesilmemiştir…
********
Ama ben, Ağ Gül’ü Şükrü
Günbulut kadar derinden söyleyene rastlamadım.
O gece bizde, bir daha, bir daha çalmasını diledim.
“Beni böyle yakar kor gider misin ağ gülüm, gülüm…”Şükrü Günbülüt bir daha o edasıyla Ağ Gül’ü söyleyemeyecektir.
O gece, Şule, Kiraz, Şükrü, Hüseyin Haydar ve Can birlikteyiz. İstanbul’a Ankara’dan bağlamasıyla gelmişti. Veysel tarzı tane tane çalardı. O kadar içten, o kadar duyan ve duyuran bir edası vardı ki, “Şükrü” dedim, "Sen “Ağ Gül”ü Aşık Veysel’den bile daha derinimize işliyorsun. Ağ Gül’ün içlenme ustası sensin.
Nasıl mutlu oldu.
Öyledir, her uzun havanın, her türkünün içinde saklı bir eda vardır. O edayı belki şu dünyada bir tek âşık keşfedilebilir.
O gece bizde, bir daha, bir daha çalmasını diledim.
“Beni böyle yakar kor gider misin ağ gülüm, gülüm…”Şükrü Günbülüt bir daha o edasıyla Ağ Gül’ü söyleyemeyecektir.
O gece, Şule, Kiraz, Şükrü, Hüseyin Haydar ve Can birlikteyiz. İstanbul’a Ankara’dan bağlamasıyla gelmişti. Veysel tarzı tane tane çalardı. O kadar içten, o kadar duyan ve duyuran bir edası vardı ki, “Şükrü” dedim, "Sen “Ağ Gül”ü Aşık Veysel’den bile daha derinimize işliyorsun. Ağ Gül’ün içlenme ustası sensin.
Nasıl mutlu oldu.
Öyledir, her uzun havanın, her türkünün içinde saklı bir eda vardır. O edayı belki şu dünyada bir tek âşık keşfedilebilir.
Ağ Gül’ün “içlenme ustası” da (Cemal Süreya’nın deyişiyle) Şükrü Günbulut’tu.
********
O akşam Ağ Gül’ü Hüseyin
Haydar kameraya almıştı.
Başımı ne zaman pare pare dumanlar sarsa, bilgisayarda bulurum Şükrü’nün sesini, Şule’yi çağırırım:
“Ağ gül seni…”
Ağ gül, nağmesi ve anlamıyla sonsuza doğru giden bir özlemdir. Şükrü Günbulut’un sesinde derin bir oyuktan, büyük bir mağaranın içinden uğuldayarak gelir.
Dün gece uyumak istemedim, uykusuz kalmayı sevdim. O’nun gibi söylemek istedim Ağ Gül’ü. Hayır, olmuyor!
Başımı ne zaman pare pare dumanlar sarsa, bilgisayarda bulurum Şükrü’nün sesini, Şule’yi çağırırım:
“Ağ gül seni…”
Ağ gül, nağmesi ve anlamıyla sonsuza doğru giden bir özlemdir. Şükrü Günbulut’un sesinde derin bir oyuktan, büyük bir mağaranın içinden uğuldayarak gelir.
Dün gece uyumak istemedim, uykusuz kalmayı sevdim. O’nun gibi söylemek istedim Ağ Gül’ü. Hayır, olmuyor!
********
Ağ Gül’ü terkedip gitti
Günbulut’la geçen akşamların tadı bambaşkadır. Bir daha yaşanmayacak olması, insana ıssız bir hüzün veriyor.
Hep Ağ Gül, Günbulut’u “yakar, kor giderdi”. Bu kez ve son kez Günbulut Ağ Gül’ü bırakıp gitmiştir.
Günbulut’la geçen akşamların tadı bambaşkadır. Bir daha yaşanmayacak olması, insana ıssız bir hüzün veriyor.
Hep Ağ Gül, Günbulut’u “yakar, kor giderdi”. Bu kez ve son kez Günbulut Ağ Gül’ü bırakıp gitmiştir.
********
Bozkır ve Cumhuriyet güneşiyle
Günbulut, bozkırın acıları ve yoksullukları içinde yana yana büyümüştü. O büyük kültür ocağında pişmişti.
Günbulut, bozkırın acıları ve yoksullukları içinde yana yana büyümüştü. O büyük kültür ocağında pişmişti.
Şarkışlalıydı. Âşık Veysel’lerden, İzzeti’lerden, Ali İzzet’lerden, Şenoğlu’nun
sevdalı dedesi Devrani’lerden el almış, edep erkân öğrenmişti.
Muhabbet adamıydı. Âşıktı. Bozkır
güneşiyle ısınmış ve Cumhuriyetle aydınlanmış, Cumhuriyeti aydınlatmıştı.
İçtendi. Sonsuz dürüsttü. Erdemliydi. Gönüldeşti.
Eşi Hürüz de öyledir, çok içtendir, niteliklerini hep saklamıştır.
Eşi Hürüz de öyledir, çok içtendir, niteliklerini hep saklamıştır.
********
Yalnız vermeyi
öğrenmişlerdirŞükrü’nün annesi
Mevlüde Günbulut da ozandı. Deyişleri kaleminden değil
yüreğinden dökülmüştür.
Deniz Gezmiş
yakalanınca,
“Şarkışla’ya
düşürmesin Allah sevdiği kulunu
Gemerek’te çevirmişler
/ Deniz Gezmiş’in yolunu””
diye başlayan o
deyişi söyleyen odur.
Herkes Zülfü Livaneli’nin diye bilir,
sözleri de
nağmesi de Günbulut Anne’nindir.
Olsun, onların terbiyesi böyledir; özel sahiplenme yoktur.
Yalnız vermeyi öğrenmişlerdir.
********
Hepimizin Gül’ü
Onların ürettiği her şey, o an hepimizin olur.
Sofraları da öyledir, hepimize bir yer vardır.
“Gül ile gülün tartıldığı” bir dünyanın insanlarıdır. Gül alıp, gül verirler.Günbulut, yüksek mimardı. Türkiye’nin Aydınlanma kitaplığına bilinç ve insanlık yüklü eserler bıraktı.
Arkasından yanılacak, ağlanacak bir aydınımızdır.
Toplum olarak, şu yıkılası özel çıkar düzeninde kaybettiklerimizi bir ömür kan ter içinde yarınlara taşımıştır. Arkasında gülen gözlerini, içtenliğini ve bir de Ağ Gül’ü bırakmıştır.
Onların ürettiği her şey, o an hepimizin olur.
Sofraları da öyledir, hepimize bir yer vardır.
“Gül ile gülün tartıldığı” bir dünyanın insanlarıdır. Gül alıp, gül verirler.Günbulut, yüksek mimardı. Türkiye’nin Aydınlanma kitaplığına bilinç ve insanlık yüklü eserler bıraktı.
Arkasından yanılacak, ağlanacak bir aydınımızdır.
Toplum olarak, şu yıkılası özel çıkar düzeninde kaybettiklerimizi bir ömür kan ter içinde yarınlara taşımıştır. Arkasında gülen gözlerini, içtenliğini ve bir de Ağ Gül’ü bırakmıştır.
********
Birbirimize verelim diye
O “Ağ Gül” hepimizindir.
Elden ele birbirimize verelim diye bırakmıştır.
Karşılığı olmayan bir gül!
O “Ağ Gül” hepimizindir.
Elden ele birbirimize verelim diye bırakmıştır.
Karşılığı olmayan bir gül!
********
Doğu Perinçek'in 29 Nisan 2012 günlü Aydınlık köşe
yazısıdır
********
Şükrü Günbulut, Şarkışla'da doğdu. Liseyi,
Sivas Kongresi'nin yapıldığı tarihi binada okudu. Önce sanat, teknik ve doğa
bilimleri eğitimi gördü. Mimarlık öğrenimini İstanbul'da (İTÜ), Çevre Sorunları
ve Şehircilik master programını Brüksel Üniversite'nde (ULB) bitirdi.
Güneş enerjisi uzmanlığını Paris'te yaptı.
Sonra sosyal bilimler alanına geçti:
Antropoloji doktorasını Ankara'da (Hacettepe Üniversitesi) tamamladı.
Çeşitli kurumlarda çalıştı.
Kurduğu mimarlık bürosunda mimarlık projeleri ve yapılar üretti. Değişik gazete ve dergilerde yazdı. Küçük Felsefe Tarihi adlı çalışmasıyla Evrenin Türküsü çevirisi yayımlanmıştır.
Güneş enerjisi uzmanlığını Paris'te yaptı.
Sonra sosyal bilimler alanına geçti:
Antropoloji doktorasını Ankara'da (Hacettepe Üniversitesi) tamamladı.
Çeşitli kurumlarda çalıştı.
Kurduğu mimarlık bürosunda mimarlık projeleri ve yapılar üretti. Değişik gazete ve dergilerde yazdı. Küçük Felsefe Tarihi adlı çalışmasıyla Evrenin Türküsü çevirisi yayımlanmıştır.
Kaynak Yayınları tarafından yayımlanan “Ortadoğu
Din Kültürü” ile 1992 yılı Turan Dursun Aydınlanma Ödülü’nü; “Gümüşlü Kız” adlı
denemeler kitabı ile Cumhuriyetin 75. Yıldönümü Kültür Bakanlığı Deneme
Ödülü’nü; Bir başka denemesi ile Milliyet Gazetesi’nin 2000 yılı Abdi İpekçi
Dostluk ve Barış Ödülü’nü almıştı.
Annesi Aşık Mevlude Günbulut'un 100 kadar şiirini
“N’Olayıdım N’Olayıdım” adlı kitapta toplamıştı.
24 Nisan 2012 günü kendisini bulutlara
sakladık.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder